Całkowite wyłączenie przedawnienia zobowiązań podatkowych zabezpieczonych hipoteką przymusową jest niekonstytucyjne !
8 października 2013 r. Trybunał Konstytucyjny w sprawie SK 40/12 orzekł, że przepis: art. 70 § 6 ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 2002 r., jest niezgodny z art. 64 ust. 2 konstytucji.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego sprzeczny z konstytucją jest całkowity brak przedawnienia należności zabezpieczonych hipoteką przymusową podczas kontroli podatkowej. Jest to sprzeczne z istotą instytucji przedawnienia i czyni tą instytucję pozorną. Skutkiem tej regulacji jest zróżnicowanie obowiązków podatników w zależności od arbitralnego kryterium - cenzusu majątkowego podatnika. tj. faktu posiadania nieruchomości, na których można ustanowić hipotekę przymusową. Tym samym podatnik mający tą samą sytuację prawną, a posiadający nieruchomość będzie w gorszej sytuacji niż podatnik jej nieposiadający. Przepis różnicuje więc sytuację podatników bez względu na genezę, charakter i zakres zaległych należności podatkowych czy postawę podatnika podczas kontroli podatkowej. Ten sam cel czyli zapewnienie maksymalnej ściągalności podatków można zdaniem TK osiągnąć mniej dolegliwymi dla podatnika metodami, tj. właśnie instytucją przerwania biegu przedawnienia na czas kontroli podatkowej. Całkowity brak przedawnienia należności zabezpieczonych hipoteką przymusową stanowi zaś przekroczenie zakresu swobody regulacyjnej, przysługującego ustawodawcy w zakresie prawa podatkowego.
Zakwestionowany przez TK art. 70 § 6 ordynacji podatkowej utracił moc obowiązującą 31 grudnia 2002 r. Jego obecnym odpowiednikiem jest przepis art. 70 § 8 ordynacji podatkowej, który jednak budzi podobne wątpliwości i wymaga aktualnie interwencji ustawodawcy.
W ocenie TK nie można niezgodności z Konstytucją stwierdzić odnośnie przesłanki "uzasadnionej obawy niewykonania zobowiązania podatkowego" z ordynacji podatkowej pozwalającej na zastosowanie hipoteki przymusowej w ww. sytuacji. Klauzula ta nie prowadzi bowiem do ograniczenia zakresu sądowej kontroli decyzji o zastosowaniu hipoteki przymusowej w czasie kontroli podatkowej sprawowanej przez sądy administracyjne w konkretnych sprawach. Stopień jej ogólności nie wykracza poza standardy konstytucyjne wynikające z zasady poprawnej legislacji i zasady zaufania obywateli do państwa i prawa. Organy skarbowe mają obowiązek bowiem nie tylko wykazać (z powołaniem konkretnych elementów sytuacji faktycznej podatnika, zwłaszcza jego kondycji majątkowej), że istnieje prawdopodobieństwo jego niewypłacalności, lecz także powinny ujawnić w uzasadnieniu decyzji ustanawiającej hipotekę przymusową szczegółowe i rzeczywiste (konkretne) powody zastosowania zabezpieczenia w postaci hipoteki. Pozwala ona na odpowiednie ustalanie relacji między konkurującymi wartościami - prawem własności podatnika i obowiązkiem płacenia przez niego podatków. Z tego względu TK uznał, że: - art. 33 § 2 pkt 2 w związku z art. 33 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2003 r. do 31 sierpnia 2005 r., w zakresie, w jakim uzależnia zabezpieczenie należności podatkowej w toku kontroli podatkowej od przesłanki "uzasadnionej obawy" niewykonania zobowiązania podatkowego, jest zgodny z art. 45 ust. 1 oraz art. 64 ust. 3 w związku z art. 2 i art. 31 ust. 3 konstytucji.
Wyrok jest ostateczny i podlega publikacji w Dzienniku Ustaw.
Dochody z nieujawnionych źródeł niekonstytucyjne !
Wyrokiem z dnia 18 lipca 2013r. Trybunał Konstytucyjny w sprawie pod sygn. SK 18/2009 orzekł, że: art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, 362, 596, 769, 1278, 1342, 1448, 1529 i 1540) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 2006 r., jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 64 ust. 1 Konstytucji. Ww. wyrok został opublikowany w Dzienniku Ustaw z dnia 27 sierpnia 2013r.
Wyrok jest podstawą do wznowienia postępowania podatkowego (1 miesiąc) i sądowo-adminstracyjnego (3 miesiące) od publikacji wyroku w dzienniku ustaw oraz odzyskania pieniędzy od fiskusa ściągniętych na podstawie decyzji wydanych w oparciu o niezgodny z konstytucją przepis.
W sprawie wznowienia postępowań zapraszamy do kontaktu z kancelarią !
Podstawa prawna wznowienia:
- art. 240 § 1 pkt. 8 ordynacji podatkowej
- art. 272 § 1 ppsa.
Uchwała NSA z dnia 3 czerwca 2013 r. I FPS 6/2012 - zastosowanie środka egzekucyjnego nie wystarczy do przerwania przedawnienia, konieczne jest do tego również zawiadomienie podatnika o jego zastosowaniu przed upływem tego terminu !
W ww. uchwale NSA przesądził, że do przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie wystarczy samo zastosowanie środka egzekucyjnego (np.: hipoteki), konieczne jest również zawiadomienie podatnika o zastosowaniu środka egzekucyjnego przed jego upływem.
Uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 2013 r. I FPS 6/2012: Zastosowanie środka egzekucyjnego przerywa bieg terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2005 r. Nr 8 poz. 60, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 września 2005 r., gdy zawiadomienie podatnika o jego zastosowaniu nastąpi przed upływem terminu przedawnienia.
Celnicy przegrali w WSA – akcyza niezgodna z prawem wspólnotowym !Błędy w zestawieniach oświadczeń, nie mogą powodować sankcyjnej stawki podatku akcyzowego.
W wyroku z dnia 12.01.2012r. I SA/Rz 795/11 - WSA w Rzeszowie bezpośrednio zastosował prawo unijne, uznając, że przepis art. 89.16 ustawy o podatku akcyzowym jest sprzeczny z prawem wspólnotowym w zakresie w jakim pozbawia podatnika prawa do niższej stawki podatku akcyzowego (232 zł/1000 l) z uwagi na niespełnienie obowiązków informacyjnych przewidzianych w miesięcznych zestawieniach oświadczeń nabywców. W tym zakresie Sąd zastosował bezpośrednio prawo wspólnotowe, uznając, że prawa podatnika nie powinny być ograniczane przez inne następcze obowiązki o charakterze informacyjnym, formalnym, sprawozdawczym.Z tego względu błędy w zestawieniach oświadczeń, nie mogą powodować sankcyjnej stawki podatku akcyzowego (1822 zł/1000 l).
Celnicy przegrali w Osztynie !Opóźnienie w przekazaniu miesięcznego zestawienia oświadczeń nie może być powodem zastosowania wyższej stawki akcyzy.
W wyroku z 03.11.2011r. I SA/Ol 555/11, WSA w Olsztynie wyjaśnił, że: Art. 89 ust. 16 ustawy o podatku akcyzowym należy interpretować w ten sposób, że chodzi o takie naruszenie warunków określonych w art. 89 ust. 5-15 u.p.a., iż podatnik dokonał ich sprzedaży bez spełnienia przesłanek wynikających z przepisów o charakterze materialnoprawnym, jeżeli ich sprzedaż odbyła się bez zachowania warunków uprawniających do zastosowania tej stawki akcyzy, bez uzyskania oświadczeń, o których mowa w art. art. 89 ust. 5 i 6 u.p.a, przesądzających o przeznaczeniu oleju na cele ogrzewcze.
Zgodnie z treścią art. 8 ust. 2 pkt. 1 u.p.a. "przedmiotem opodatkowania akcyzą jest: 1) użycie wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie albo określoną stawką akcyzy związaną z ich przeznaczeniem, jeżeli ich użycie: a) było niezgodne z przeznaczeniem uprawniającym do zwolnienia od akcyzy albo zastosowania tej stawki akcyzy. Cel materialnoprawny zostaje osiągnięty w dacie użycia tego oleju na cele grzewcze. W związku z tym opóźnienie w przekazaniu miesięcznego zestawienia oświadczeń nie może być powodem zastosowania wyższej stawki akcyzy. (wyrok WSA w Olsztynie z 03.11.2011r. I SA/Ol 555/11).
Wykładnia językowa przepisów podatkowych nie może być końcem wykładni !
Jednym z najmocniejszych argumentów o poprawności interpretacji językowej jest okoliczność, że wykładnia językowa, systemowa i funkcjonalna dają zgodny wynik - tak trafnie orzekł NSA w wyroku z dnia 2 lutego 2010 r. II FSK 1319/2008.
Zasada pierwszeństwa wykładni językowej nie powinna prowadzić do wniosku, że interpretatorowi wolno jest całkowicie ignorować wykładnię systemową lub funkcjonalną. Może się bowiem okazać, ze sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej. Jednym z najmocniejszych argumentów o poprawności interpretacji jest okoliczność, że wykładnia językowa, systemowa i funkcjonalna dają zgodny wynik.
Nie musisz płacisz kary umownej za opóźnienie w spłacie kredytu/ pożyczki.
Jeśli Twój bank nalicza Ci opłatę (karę umowną) w określonej kwocie (np. 40 zł) za nieterminową spłatę kredytu/pożyczki, to stanowi to niedozwolone postanowienie umowne. Za opóźnienie w spłacie służą bankowi bowiem odsetki, nie kary umowne. Zgodnie z przepisami prawa nie można zastrzegać kary umownej za niespełnienie świadczenia pieniężnego, a takim jest spłata kredytu lub pożyczki.
Bank może żądać kary umownej za działania windykacyjne, musi jednak je podjąć (np.: wysłanie monitu, wezwania). Rozstrzygające w tym względzie są konkretne zapisy regulaminu OWU taryfy prowizji i opłat banku. W praktyce zaś często zdarza się, że obciążenie za działania windykacyjne pojawia się na rachunku, mimo iż nie towarzyszyły im działania windykacyjne ze strony banku. Pamiętaj ! – wezwania ze strony banku powinny przyjść listem poleconym, inaczej pismo to mogła zaginąć i nie zostać Ci doręczone. Wówczas zaś bank nie wykaże, że otrzymałeś pismo windykacyjne, a to pobierający opłatę bank ma obowiązek udowodnić, że otrzymałeś wezwanie windykacyjne.
Przykładowe brzmienie niedozwolonego postanowienia taryfy prowizji i opłat jest następujące: „ za opóźnienie w spłacie pobierana jest opłata w wysokości 30 zł”.
Art. 483 § 1 KC
Można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).
Pojazd zastępczy nie tylko dla przedsiębiorców, także dla konsumentów !
Ubezpieczyciel pokryje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego, także w razie gdy pojazd uszkodzony nie służył do prowadzenia działalności gospodarczej. Tak uznał Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów SN z dnia 17 listopada 2011 r. (sygn. akt III CZP 5/11).
Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 17 listopada 2011 r. (sygn. akt III CZP 5/11).
Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej.
Odszkodowanie OC z VAT-em.
Odszkodowanie obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego. Tak uznał Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów SN z dnia 17 maja 2007 r., III CZP 150/2006. Zgodnie z nią : Odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według cen części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego.
Zakład ubezpieczeń nie ma roszczenia o udzielenie mu informacji, którego mógłby dochodzić na drodze sądowej.
Obowiązek w OWU udzielania informacji (art. 815 § 1 i 2 KC) nie jest zobowiązaniem między stronami w rozumieniu kodeksu cywilnego (art. 353 KC). Zakład ubezpieczeń nie ma roszczenia o udzielenie mu informacji, którego mógłby dochodzić na drodze sądowej.
Leasing nie uprawnia do ulgi w ubezpieczeniach.
Pamiętaj - czas leasingu nie wlicza się do okresu bezszkodowej jazdy. Jeżeli więc leasingujesz pojazd i nie jesteś współwłaścicielem innego pojazdu, to po 3 latach bezszkodowej jazdy w leasingu nie będziesz miał żadnych zniżek w ubezpieczeniu samochodu AC. Okres bezszkodowej jazdy rozpocznie swój bieg dopiero od czasu, gdy wykupisz leasingowane auto. Bez wpisu współwłaściciela do dowodu rejestracyjnego – zakład ubezpieczeń odmówi Ci uznania okresu bezszkodowej jazdy, nawet jak masz umowę potwierdzającą, że jesteś współwłaścicielem pojazdu. Aby zakład honorował okres bezszkodowej jazdy współwłaściciela – musisz być wpisany do dowodu rejestracyjnego.
Postanowienia niejednoznaczne tłumaczy się na korzyść konsumenta (ubezpieczającego).
Warto pamiętać przy tym, że przepis art. 385 § 2 KC nakłada na Zakład Ubezpieczeń obowiązek sformułowania wzorca umowy jednoznacznie i w sposób zrozumiały. Postanowienia niejednoznaczne tłumaczy się na korzyść konsumenta (ubezpieczającego). Za jego naruszenie przewidziano sankcję w tej postaci, że postanowienia niejednoznaczne należy rozumieć na korzyść ubezpieczającego.
W praktyce więc, gdy tekst OWU jest w jakiejś części niejednoznaczny, a niejednoznaczność tą dałoby się usunąć dopiero po indywidualnych żmudnych analizach, to należy uznać, że należy przyjąć rozumienie, które jest korzystniejsze dla konsumenta..
Interpretacja OWU – jak rozumieć OWU ?
Postanowienia OWU podlegają interpretacji obiektywnej– czyli językowej. Obiektywna interpretacja, oznacza, że sens wzorca umownego ustalany jest z punktu widzenia wiedzy i możliwości poznawczych typowego konsumenta – będącego adresata wzorca, który z należytą starannością rozpoznaje jego znaczenie. Wynika ona z istoty wzorca, jaką jest jego standardowość, powtarzalność stosowania. Wzorzec przeznaczony jest bowiem do masowego zawierania umów o tej samej treści i zapewnić ma jednolitość regulacji każdego ubezpieczonego w konkretnej sytuacji.Zawarcie umowy ubezpieczenia następuje poprzez przystąpienie i przyjęcie wzorca umowy stosowanego przez Zakład ubezpieczeń (adhezyjność Umowy ubezpieczenia).
Stan po użyciu alkoholu !
Pamiętaj ! - Jeżeli prowadzisz pojazd po spożyciu alkoholu, zażyciu narkotyków, środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii albo podobnie działających leków, to często skutkuje to wyłączeniem odpowiedzialności ubezpieczyciela za szkody wywołane w takim stanie. OWU zawierają bowiem postanowienia o takiej treści.
Ubezpieczyciele na tej podstawie mogą twierdzić, że stan ten zachodzi, gdy w organizmie zostanie wykazane jakiekolwiek stężenie alkoholu. Jeśli jednak umowa (OWU) o tym milczy i nie definiuje tego stanu wskazując co należy przez to rozumieć można próbować wzruszyć taki pogląd wskazując, że stan ten zachodzi dopiero w granicach od 0,2 do 0,5 promila. Wynika to stąd, że pojęcie stan po użyciu alkoholu jest zdefiniowane w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (ustawa z dnia 26 października 1982 r., Dz. U. 2002 r. Nr 147 poz. 1231 ze zm.). Zgodnie z przyjętą tam definicją - stan po spożyciu alkoholu zachodzi w sytuacji, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do stężenia we krwi od 0,2 do 0,5 promila alkoholu albo obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm³ (art. 46 ust. 2 ustawy).
Stan po spożyciu alkoholu trzeba odróżnić od stanu nietrzeźwości. Zgodnie z art. 46 ust. 3 tejże ustawy - stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do: 1) stężenia we krwi powyżej 0,5 ‰ (promila) alkoholu albo 2) obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm3. Tak samo przyjmuje kodeks karny (art. 115 Paragraf 16 KK).
Obowiązki uczestnika wypadku drogowego.
Warto tu pamiętać o art. 44 ustawy Prawo ruchu drogowego, zgodnie z którym:
Kierujący pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym jest obowiązany:
1) zatrzymać pojazd, nie powodując przy tym zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) przedsięwziąć odpowiednie środki w celu zapewnienia bezpieczeństwa ruchu w miejscu wypadku;
3) niezwłocznie usunąć pojazd z miejsca wypadku, aby nie powodował zagrożenia lub tamowania ruchu, jeżeli nie ma zabitego lub rannego;
4) podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub posiadacza pojazdu oraz dane dotyczące zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na żądanie osoby uczestniczącej w wypadku.
2. Jeżeli w wypadku jest zabity lub ranny, kierujący pojazdem jest obowiązany ponadto:
1) udzielić niezbędnej pomocy ofiarom wypadku oraz wezwać zespół ratownictwa medycznego i Policję;
2) nie podejmować czynności, które mogłyby utrudnić ustalenie przebiegu wypadku;
3) pozostać na miejscu wypadku, a jeżeli wezwanie zespołu ratownictwa medycznego lub Policji wymaga oddalenia się - niezwłocznie powrócić na to miejsce.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do innych osób uczestniczących w wypadku.
WINA: Niedbalstwo - wina nieumyślna.
Wina nieumyślna (niedbalstwo) zachodzi wtedy, gdy sprawca nie chce i nie godzi się na wystąpienie szkody, do szkody jednak dochodzi w wyniku niezachowania przez niego reguł ostrożności (np.: niedostosowanie prędkości do warunków na drodze, brak odpowiedniego ogumienia (opon zimowych) lub brak łańcuchów w sytuacji gdy ich zastosownaie było uzasadnione). Niedbalstwo jest przyczyną zdecydowanej większości wypadków.
Rażące niedbalstwo jest skrajną postacią niedbalstwa i zachodzi wtedy, gdy zachowanie danej osoby urąga minimalnej, podstawowej staranności (ostrożności) jaką winno się zachować i jakiej można wymagać od każdego rozsądnego człowieka w takiej sytuacji (okolicznościach) jakie wystąpiły.
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 10 sierpnia 2007 r., II CSK 170/2007 :
O niedbalstwie należy mówić zarówno wtedy gdy sprawca przewiduje ewentualność niekorzystnego skutku ale jednocześnie - mimo, że brak do tego podstaw - uważa, iż skutek ten nie wystąpi, jak również wtedy, gdy sprawca nie bierze w rachubę możliwości powstania niekorzystnego skutku choć powinien był to uczynić. O stopniu niedbalstwa świadczy stopień staranności jakiego w danych okolicznościach można wymagać od sprawcy; niezachowanie podstawowych, elementarnych zasad ostrożności, które są oczywiste dla większości rozsądnie myślących ludzi stanowi o niedbalstwie rażącym. Poziom ww. elementarności i oczywistości wyznaczają okoliczności konkretnego stanu faktycznego, związane m.in. z osobą sprawcy, ale przede wszystkim zdarzenia obiektywne, w wyniku których powstała szkoda.
Niedozwolone postanowienia umowne !
Zgodnie z przepisami prawa: Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nie uzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (art. 385(1) § 1 i 3 KC).
W myśl art. 3851 § 1 KC - za niedozwolone postanowienia umowne uznaje siępostanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to jednak postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.
Z powyższego unormowania wynika, że możliwość uznania danego postanowienia za niedozwolone i wyeliminowania go z praktyki stosowania uzależniona jest od spełnienia następujących przesłanek :
1) postanowienia umowne nie zostało uzgodnione indywidualnie, a więc nie podlegało negocjacjom;
2) ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki konsumenta pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami,
3) ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki konsumenta rażąco naruszają interesy konsumenta,
4) postanowienia umowy nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia.
Zakaz agresywnych praktyk handlowych i wprowadzania w błąd konsumenta !
Wyrok TSUE z 16 października 2012 r. w sprawie C-428/11 Trybunał UE: Przedsiębiorstwa nie mogą stwarzać u konsumentów fałszywego wrażenia, że wygrali oni nagrodę, jeżeli jej otrzymanie wiąże się z koniecznością poniesienia przez nich dodatkowych kosztów – orzekł w ww. wyroku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE).
W wyroku tym TSUE jasno wskazał, że prawo unijne zakazuje agresywnych praktyk handlowych stwarzających u konsumenta wrażenie, iż wygrał on nagrodę, gdy w rzeczywistości, aby ją odebrać lub dowiedzieć się, co to za nagroda, musi zapłacić określoną kwotę pieniędzy lub ponieść określony koszt (np. połączenia telefonicznego). Jest to zakazane, nawet gdy koszt ten jest nieistotny w stosunku do wartości nagrody, a także wówczas gdy nie stanowi on dochodu przedsiębiorstwa.
Trybunał podkreślił, że to do zadań sądów krajowych należy ocena, czy informacje podawane konsumentom, do których skierowana jest praktyka handlowa, są jasne i zrozumiałe. Polscy konsumenci, którzy zetknęli się z takimi praktykami, mogą zgłosić je sami lub za pośrednictwem prawnika do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Jeżeli prezes urzędu uzna, że klienci byli wprowadzani w błąd, może nakazać zaprzestanie takich praktyk oraz nałożyć na firmę karę stanowiącą do 10 proc. jej ubiegłorocznego przychodu.